318

de Swinegel, „ick bünn noch gans nüchdcrn; ierst will ick to Huus gähn un en beeten frühstücken; inner halvcn Stund bünn ick wcdder hier upp'n Platz." Damit güng de Swinegel, denn de Haas wier't tofreeden, Unnerweges dachde de Swinegel bi sick: „de Haas verleit fick up siene langen Been, öwer ick will em wol kriegen. He is zwoar en sörnehm Herr, öwer doch man'n dnmmer Kierl un betahlen fall he doch!" As nu de Swinegel to Huus ankövm, spröck hc-tv sien Fru: „Fru, treck di glick an, du möst mit mi nah'n Feld hinuut." „Wat givt et dcun?" seggt fien Fru. „Ick hcv mit'n Haasen wett't um'ne gülden Lnjcdour un^n Buddel Bran- wien, ick will mit em inn Wett loopen un da fast du mit dabi sien." „O mien Gott, Mann," snng nu den Swinegel sien Fru an to schricu, „büst du uich klook, hest du denn ganz den Verstand verloaren? Wie kannst du mit den Haasen i» de. Wett loopen willen!" „Holt dat Muul, Wies," seggt de Swiucgel, „dat is mien Saak. Resonicr nich in Männergcschäfte. Marsch, treck di an, un denn kumm mit." Wat soll den Swinegel sien Fru makeu? se müßt wol folgen, se mügg nu wollen oder nich. As se nu mit cnanner ünncrwegs wicren, spröck de Swinegel to sien Fru: nu paff up, wat ick seggen will. Sühst du, up den langen Acker dva will wi uuscu Wettloop maken. De Haas löppt uemlich in de ecn Fohr un ick in de anner, un von baben sang'n wi an to loopen. Nu hest du wieder uicks to dohn, as du stellst di hier unnen in de Fohr, un wenn de Haas up de an- ncre Siet ankümmt, so röppst du cm entgegen: „ick bün all hier!" Damit wiren se bi den Acker anlangt, de Swinegel wiesde siner Frn ehren Platz an, un- güng nu dcu Acker hinnp. As he baben anköm, wicr de Haas all da. Kann et los- gahn? seggt de Haas. ,,Ja wol," seggt de Swinegel. „Denn man to!" Un damit stelldc jeder sick in fienc Fohr. De Haas tellde: „hahl een, hahl twce, hahl dree," un los güng he wie en Stormwind den Acker hendahl. De Swin­egel öwer'löp ungcsihr man dree Schritt, donn duhkde he sik dahl in de Fohr, nn blecv ruhig sittcn.' As nu de Haas in vullen Loopen nnncr an'n Acker anköm, röp em den Swinegel sien Fru entgegen: „ick bün all hier!" De Haas stntzde un vcrwunderde sick nich wenig: he mcent nich anders, als et wicr dc Swinegel sülvst, de em dat tvröp, denn bekanntlich süht den Swinegel fien Frn jüst so uut, wie ehr Mann. De Haas öwer mecnt: „datt geiht nich to mit rechten Dingen." He röp: „nochmal gelvopcn, wcdder üm!" Un surt güug he wedder wie en Stormwind, datt cm dc Uhrcn am Kovp flögen. Den Swinegel sien Fru öwer bleev ruhig up chreu Platz. As uu de Haas baben anköm, röp cm de Swin­egel entgegen: „ick bün all hier." Dc Haas ganz unter sick vor Jhwer schriegte: „noch mal gcloopen, wedder üm!" „Mi nich to stimm", antwurt de Swinegel, „Micntwegcn so oft, as du Lust hest." So lop de Haas noch dree uu söbeutig mal, nn dc Swinegel hol et ümmer mit em uut. Jedesmal, wenn de Haas ünnen oder baben anköm, scggten de Swinegel oder sien Fru: „ick bün all hier." Tom'n vier uu söbentigsten mal üwer köm de Haas nich mihr to ende. Midden am Acker stört he to Jhrd, datt Blohd flög em nuten Hals, un he blew doot up'n Platz. Dc Swinegcl öwer nöhm sinen gewunnene Lujcdour un den Buddel Branwien, röp siene Fru uut der Fohr äff, un beid güngcn vergnögt mit cnan­ner nah Huus, uu wenn se nich storben snnd, lcwt se noch. So/bcgcw et sick, datt up de Buxdchuder Haid de Swinegel deu Ha as doot loopen hett, un sied jc-